Inkarwilla, nazywana ogrodową gloksynią, należy do rodziny Bignoniowatych (Bignoniaceae). Zakwalifikowanie jej do konkretnej grupy ewidencyjnej rodzi pewne dylematy, bo ma cechy byliny, bywa uprawiana w ogrodach skalnych, ale jest zaliczana najczęściej do "cebulowych i bulwiastych" ze względu na bulwiaste - kształtem przypominające rzodkiew lub marchewkę - korzenie, które można przechowywać przez zimę. Bardzo łatwo rozmnaża się z nasion i można ją uprawiać jak roślinę dwuletnią. Ot, ciekawostka, może dlatego, że pochodzi z Chin? Liście odziomkowe zebrane są w rozetę i przypominają niektóre paprotki. Kwiatostany zawiązują się na bezlistnych pędach. Mają od 5-12 kwiatów; duże, 5-7 cm długości, trąbkowatego kształtu, różowego lub białego. Kwitnie VI - VII.
Może zimować w gruncie pod solidnym okryciem, jeśli zapewnimy dobry drenaż, bo w zimnej, mokrej glebie "marchewkowate" korzenie mogą zgnić. Można korzenie przechować w chłodnym pomieszczeniu przykryte torfem lub piaskiem.
Inkarwilla, nazywana ogrodową gloksynią, należy do rodziny Bignoniowatych (Bignoniaceae). Zakwalifikowanie jej do konkretnej grupy ewidencyjnej rodzi pewne dylematy, bo ma cechy byliny, bywa uprawiana w ogrodach skalnych, ale jest zaliczana najczęściej do "cebulowych i bulwiastych" ze względu na bulwiaste - kształtem przypominające rzodkiew lub marchewkę - korzenie, które można przechowywać przez zimę. Bardzo łatwo rozmnaża się z nasion i można ją uprawiać jak roślinę dwuletnią. Ot, ciekawostka, może dlatego, że pochodzi z Chin? Liście odziomkowe zebrane są w rozetę i przypominają niektóre paprotki. Kwiatostany zawiązują się na bezlistnych pędach. Mają od 5-12 kwiatów; duże, 5-7 cm długości, trąbkowatego kształtu, różowego lub białego. Kwitnie VI - VII.
OdpowiedzUsuńMoże zimować w gruncie pod solidnym okryciem, jeśli zapewnimy dobry drenaż, bo w zimnej, mokrej glebie "marchewkowate" korzenie mogą zgnić. Można korzenie przechować w chłodnym pomieszczeniu przykryte torfem lub piaskiem.