Coś pięknego :) Uwierzcie mi, że ten wdzięczny kwiat mam od trzech lat w swoim ogrodzie. Na początku był tylko jeden, potem dwa a w tym roku wielkich kwitnących naparstnic jest dwanaście a w koło nich mnóstwo małych naparstniczek, które za rok zdominują mi większą część ogrodu:)
Naparstnica (Digitalis) przybyła do Europy z Azji Środkowej i Zachodniej. Należy do rodziny trędownikowatych. Nazwa nawiązuje do kształtu jej kwiatów, które przypominają naparstek. Początkowo bylina uznana została za niebezpieczną, dopiero pod koniec XVIII wieku, kiedy sporządzono z niej środek na puchlinę wodną, poznano jej właściwości lecznicze. Dzisiaj naparstnica uprawiana jest w celach przemysłowych głównie w Europie Południowo-Wschodniej. Cała roślina i jej nasiona są toksyczne, mimo tego w medycynie ludowej i obecnie używa się wyciągu z jej liści i nasion w celach leczniczych.
Jest krótkowieczną byliną, uprawianą jako gatunek dwuletni. Osiąga wysokość do 1,8 m i rozrasta się na szerokość 60 cm. Liście rośliny są ciemnozielone, wąskie, podłużne i zebrane w uporządkowane rozety. Kwiaty ma pojedyncze, dzwonkowate, w kolorze od różowego do purpurowego, z ciemnofioletowymi plamkami wewnątrz i gęsto osadzone na długich kiściach. Kwitnie wiosną, w drugim roku od posadzenia, rozwijając się od kwiatów umieszczonych najniżej. Długość grona może wynosić nawet pół metra, a liczba kwiatów do kilkudziesięciu. Naparstnica purpurowa należy do najbardziej znanych i cenionych roślin, a zarazem niebezpiecznych. Nazywana była „naparstkiem nieżywych ludzi”, ze względu na wydzielany przez nią szkodliwy sok.
Naparstnica rdzawa jest dwuletnią byliną, która dorasta do wysokości 1,2 m i osiąga szerokość 45 cm. Liście tej rośliny są lancetowate i zebrane w rozetę, a po pojawieniu się łodygi kwiatowej, ułożone naprzeciwlegle. Kwiaty są liczne, w odcieniach od jasnopomarańczowego do bieli, i tworzą jednostronne grono. Żółtobrązowe liście podkwiatowe podpierają poszczególne kwiaty. Naparstnica rdzawa zakwita pod koniec lipca, a jej owoce, składające się z torebek wypełnionych licznymi i drobnymi nasionami, dojrzewają jesienią. Nadaje się do pojedynczych nasadzeń.
Naparstnica wełniasta ma kwiaty jasnokarmelowe lub w odcieniach złamanej bieli o długości 2,5 cm. W pierwszym roku roślina wytwarza rozetę gęsto wyrastających i zaostrzonych na końcach liści. Pęd kwiatowy z żółtobrunatnymi kwiatami pojawia się w drugim roku. Kwiaty osiągają długość 2−3 cm. Owocem rośliny jest torebka. Bylina kwitnie od połowy do końca lata. Naturalnym środowiskiem naparstnicy wełniastej są rejony o klimacie suchym i gorącym. W warunkach naszego klimatu roślina ginie po wydaniu nasion, dlatego jest uznawana za dwuletnią.
Naparstnica zwyczajna to roślina wieloletnia, którą najlepiej uprawiać jako dwuletnią. Bylina osiąga 1 m wysokości, a jej szerokość dochodzi do 45 cm. Liście naparstnicy są lancetowate, z wierzchu gładkie, a pod spodem orzęsione, o długości do 25 cm. Pędy kwiatowe okrywają się bladożółtymi kwiatami z brązowymi żyłkami wewnątrz, które podobne są do wiszących dzwonków. W Polsce występuje na nizinach i w górach – Tatrach, gdzie należy do roślin pospolitych.
Naparstnica nie należy do roślin zbyt wymagających i rośnie w prawie każdych warunkach. Niewskazane jednak są dla niej bardzo suche i odsłonięte stanowiska. Gleba powinna być wilgotna, dobrze przepuszczalna i kwaśna, wzbogacona w ziemię liściową. Najlepiej posadzić ją w miejscu zacienionym lub w półcieniu i osłaniać od wiatrów, kiedy osiągnie pełną dojrzałość. W okresie suszy należy ją obficie podlewać. W okresie zimowym zaś zabezpieczyć, jeśli temperatura spada poniżej -10°C. W tym celu dorosłe rośliny obsypujemy dookoła ziemią liściową (zebrane opadłe liście z drzew z ogrodu pozostawiamy w otwartym lub przykrytym płachtą pojemniku do przegnicia; wytworzona ziemia liściowa jest dobra jako ściółka lub w celu poprawienia właściwości gleby). Przekwitnięte kwiatostany naparstnicy należy usuwać, aby zwiększyć rozmiary następnych kwiatów.
Bylina wysiewa się sama, dlatego należy usuwać owocostany zanim się rozsieją lub usuwać młode siewki, jeżeli nie chcemy mieć zbyt dużo młodych roślin. Siewki można posadzić do doniczek, na wypadek srogiej zimy i wymarznięcia siewek w gruncie. Nasiona wysiewamy jesienią. Dobrym pomysłem jest wymieszanie ich z mąką, aby czarne i bardzo drobne nasionka były dobrze widoczne w momencie wysiewu. Doniczki z wysiewami wystawiamy na zewnątrz lub do zimnego inspektu, nie przykrywając ich. Kiełkowanie nasion trwa 5−7 tygodni. Młode roślinki wysadza się do gruntu w sierpniu. Naparstnica osiąga pełną dojrzałość i kwitnie w następnym roku.
Coś pięknego :) Uwierzcie mi, że ten wdzięczny kwiat mam od trzech lat w swoim ogrodzie. Na początku był tylko jeden, potem dwa a w tym roku wielkich kwitnących naparstnic jest dwanaście a w koło nich mnóstwo małych naparstniczek, które za rok zdominują mi większą część ogrodu:)
OdpowiedzUsuńNaparstnica (Digitalis) przybyła do Europy z Azji Środkowej i Zachodniej. Należy do rodziny trędownikowatych. Nazwa nawiązuje do kształtu jej kwiatów, które przypominają naparstek. Początkowo bylina uznana została za niebezpieczną, dopiero pod koniec XVIII wieku, kiedy sporządzono z niej środek na puchlinę wodną, poznano jej właściwości lecznicze. Dzisiaj naparstnica uprawiana jest w celach przemysłowych głównie w Europie Południowo-Wschodniej. Cała roślina i jej nasiona są toksyczne, mimo tego w medycynie ludowej i obecnie używa się wyciągu z jej liści i nasion w celach leczniczych.
OdpowiedzUsuńJest krótkowieczną byliną, uprawianą jako gatunek dwuletni. Osiąga wysokość do 1,8 m i rozrasta się na szerokość 60 cm. Liście rośliny są ciemnozielone, wąskie, podłużne i zebrane w uporządkowane rozety. Kwiaty ma pojedyncze, dzwonkowate, w kolorze od różowego do purpurowego, z ciemnofioletowymi plamkami wewnątrz i gęsto osadzone na długich kiściach. Kwitnie wiosną, w drugim roku od posadzenia, rozwijając się od kwiatów umieszczonych najniżej. Długość grona może wynosić nawet pół metra, a liczba kwiatów do kilkudziesięciu. Naparstnica purpurowa należy do najbardziej znanych i cenionych roślin, a zarazem niebezpiecznych. Nazywana była „naparstkiem nieżywych ludzi”, ze względu na wydzielany przez nią szkodliwy sok.
Naparstnica rdzawa jest dwuletnią byliną, która dorasta do wysokości 1,2 m i osiąga szerokość 45 cm. Liście tej rośliny są lancetowate i zebrane w rozetę, a po pojawieniu się łodygi kwiatowej, ułożone naprzeciwlegle. Kwiaty są liczne, w odcieniach od jasnopomarańczowego do bieli, i tworzą jednostronne grono. Żółtobrązowe liście podkwiatowe podpierają poszczególne kwiaty. Naparstnica rdzawa zakwita pod koniec lipca, a jej owoce, składające się z torebek wypełnionych licznymi i drobnymi nasionami, dojrzewają jesienią. Nadaje się do pojedynczych nasadzeń.
Naparstnica wełniasta ma kwiaty jasnokarmelowe lub w odcieniach złamanej bieli o długości 2,5 cm. W pierwszym roku roślina wytwarza rozetę gęsto wyrastających i zaostrzonych na końcach liści. Pęd kwiatowy z żółtobrunatnymi kwiatami pojawia się w drugim roku. Kwiaty osiągają długość 2−3 cm. Owocem rośliny jest torebka. Bylina kwitnie od połowy do końca lata. Naturalnym środowiskiem naparstnicy wełniastej są rejony o klimacie suchym i gorącym. W warunkach naszego klimatu roślina ginie po wydaniu nasion, dlatego jest uznawana za dwuletnią.
Naparstnica zwyczajna to roślina wieloletnia, którą najlepiej uprawiać jako dwuletnią. Bylina osiąga 1 m wysokości, a jej szerokość dochodzi do 45 cm. Liście naparstnicy są lancetowate, z wierzchu gładkie, a pod spodem orzęsione, o długości do 25 cm. Pędy kwiatowe okrywają się bladożółtymi kwiatami z brązowymi żyłkami wewnątrz, które podobne są do wiszących dzwonków. W Polsce występuje na nizinach i w górach – Tatrach, gdzie należy do roślin pospolitych.
Naparstnica nie należy do roślin zbyt wymagających i rośnie w prawie każdych warunkach. Niewskazane jednak są dla niej bardzo suche i odsłonięte stanowiska. Gleba powinna być wilgotna, dobrze przepuszczalna i kwaśna, wzbogacona w ziemię liściową. Najlepiej posadzić ją w miejscu zacienionym lub w półcieniu i osłaniać od wiatrów, kiedy osiągnie pełną dojrzałość. W okresie suszy należy ją obficie podlewać. W okresie zimowym zaś zabezpieczyć, jeśli temperatura spada poniżej -10°C. W tym celu dorosłe rośliny obsypujemy dookoła ziemią liściową (zebrane opadłe liście z drzew z ogrodu pozostawiamy w otwartym lub przykrytym płachtą pojemniku do przegnicia; wytworzona ziemia liściowa jest dobra jako ściółka lub w celu poprawienia właściwości gleby). Przekwitnięte kwiatostany naparstnicy należy usuwać, aby zwiększyć rozmiary następnych kwiatów.
Bylina wysiewa się sama, dlatego należy usuwać owocostany zanim się rozsieją lub usuwać młode siewki, jeżeli nie chcemy mieć zbyt dużo młodych roślin. Siewki można posadzić do doniczek, na wypadek srogiej zimy i wymarznięcia siewek w gruncie. Nasiona wysiewamy jesienią. Dobrym pomysłem jest wymieszanie ich z mąką, aby czarne i bardzo drobne nasionka były dobrze widoczne w momencie wysiewu. Doniczki z wysiewami wystawiamy na zewnątrz lub do zimnego inspektu, nie przykrywając ich. Kiełkowanie nasion trwa 5−7 tygodni. Młode roślinki wysadza się do gruntu w sierpniu. Naparstnica osiąga pełną dojrzałość i kwitnie w następnym roku.
OdpowiedzUsuń